Zij hangt in de hoek. Zij kijkt uit haar kader. Na een diep doorleefde tijd van veel buiten de lijntjes kleuren kan dat wel.

Wat passeren er veel mensen met dure brilletjes. Kunnen die zwarte heren van de ‘High’ met hun gekruiste armen en wijde benen daar geen stokje voor steken? Als ze kon, ze zou erop spuwen. Hm. ‘Ze heeft echt karakter’, zegt zo’n moderne mens. ‘Mooie kop!’ zegt een ander. Nou, dat had onze Corneel toch niet in de mot. O nee! Weer een flits. ‘De geknikte wenkbrauwen kunnen elk moment gaan fronsen, zo lijkt het wel’. Kreeg ze een stuiver voor elke afbeelding die ze van haar maakten, ze had wel wat meer juwelen en fluwelen jurken kunnen dragen.

Zou ze vandaag de wedstrijd winnen? Van de vier vrouwen hier vangt ze beslist de meeste blikken. ‘Jij met je appelwangen’, fluisteren de dames jaloers, ‘dat komt zeker van het potteke!’ Ze zou liever wat minder blozen, eerlijk gezegd. Er is niks om zich voor te schamen. De drie kinderen op het kerkhof niet, het leven op het land niet en ze heeft op haar oude dag haar naam nog leren schrijven.

Alice, een Franse naam, dat is pas chique. Een edele naam, ook al is ze als kind zo vaak gepest met ‘ALIES, KATTENPIES’. Ja, ze hadden veel dieren thuis. De geur van koeien en poezen hoorde bij hen als het kruis bij de kerk.

Ze slaat snel een kruisteken. Moge het weldra weer maandag worden. Dan hebben ze eindelijk weer eens wat rust. Een dagje zonder spots. Niemand heeft haar ooit om haar mening gevraagd. Nooit. Naar Dublin wil ze al helemaal niet. Amen.

[Workshop in KMSKA - Tentoonstelling ‘Krasse koppen’]